Inge is al langere tijd een cursist bij Moonchildren. Een enorm prettig en slim persoon. Ze heeft zintuigontwikkeling afgerond en volgt momenteel de heksenopleiding. Zij deelt hier haar ervaring over hoe zij de natuur, haar wandeling, nu ervaart 🙂
De ochtendwandeling. In de verte een specht in volle actie, een eenzame bij die zoekende is naar overblijvende nectar. De geuren van de dauw op de struiken en de (on)kruiden. Fluitende vogeltjes (herken helaas niet alle geluidjes) zoals de vink, het meesje, een kraai, de bosduiven… het geritsel door de wildernis, de rust die je ervaart als je even stilstaat en alles door laat dringen. De omarming der omgeving…
De herfst komt eraan, bomen laten langzaam de ballast los waardoor hun gewicht vermindert, de droge takken die knakken bij het beetje wind dat er waait…
Kraaien vliegen in paren, waarbij de ene een doffer en harder geluid laat horen alsof hij de dominantie wil tonen. De subtiele geluiden der natuur verdwijnen in het niets op dat moment. Kleinere vogelsoorten lijken ruzie te maken om het beetje voedsel dat nog te vinden is. Bomen staan in volle trots te wachten op de terugkeer in zichzelf, ze herbergen dieren en sommigen vruchten voor de toekomst.
Bijvoet, duizendblad, sint-janskruid, … verlies langzaam zijn felle kleuren waarbij braamstruiken nog donkergroen zijn maar ook tekenen van dorheid laten zien. De natuur maakt zich op voor de periode van stilstand.
De opkomende zon en de warmte die ontstaat doen vogeltjes zingen uit volle borst, dankbaar voor de nieuwe dag en mogelijkheden. De maisvelden zo goed als klaar voor de oogst waarbij de plant de bewoners der aarde kan voeden.
Dan kom ik bij een stukje bos waar vreemde energieën hangen, de bomen en struiken maken hier hardere muziek dan elders in dit stukje bos. De vogels vliegen wild in het rond wanneer ik nader. Hoe dichter hoe meer muziek de waaiende blaadjes maken. Een krachtige geur van het wild komt me tegemoet, lijkend of ze niet wil dat dit stukje betreden wordt. Mijn intentie is echter niet slecht maar dit gedeelte herbergt iets dat ik niet zie maar zij mij wel. De kracht die het uitstraalt.
Ik kom hier vaak wandelen en in maart / april vorig jaar voelde ik een boosheid, ik relateerde dat aan moeder natuur niet wetende dat het naderende onheil uit onszelf komt. Vanuit hogere machten die we niet bij naam zullen noemen. De mens werd onderdrukt, net zoals wij de natuur onderdrukken, elke dag. Ze moet wijken voor nog meer inwoners, en dieren die eigen zijn aan haar worden verdreven. Een onwelkom gevoel overvalt me. Klimaatverandering herbergt een open en vrije natuur, die ons en alle inwoners voorziet van leven. Geboorte en overlijden, de natuurlijke cycli van het leven, de balans die nodig is om extra druk te vermijden. Maar wat doen wij? Vernietiging van ons eigen bestaan. (is er leven op Mars zal het vervolg zijn)
Ervaring van Inge (cursist): De ochtendwandeling
