Donkere godinnen (visie)

De laatste tijd lees ik op verschillende kanalen berichten en vertellen mensen mij over de ‘donkere godinnen’. Dit heeft me geïnspireerd mijn eigen visie met jullie te delen. Vaak lees ik voor mijn gevoel namelijk oppervlakkige informatie. Meestal in de vorm van eenzijdige belichting, verheerlijking van een bepaalde eigenschap of framing van één onderdeel van het verhaal van de betreffende ‘donkere godin’.

Dat zijn vaak de stukjes uit het verhaal die ‘iedereen kent’, terwijl als je meer achtergrondinformatie leest, het verhaal – en daarmee de god of godin – een compleet andere betekenis krijgt. Mijn overtuiging is dat elk verhaal twee kanten heeft, een balans, net zoals elk element twee kanten heeft (lees eerdere posts) – en deze kanten zou je moeten kennen voor je ergens mee besluit te werken.

Deze verheerlijkte presentaties van ‘donkere goden en godinnen’ kan – met name bij beginnende heksen of mensen die op dat moment een disbalans ervaren – leiden tot zelfvernietigende patronen. Voor ik hier op in ga moet ik eerst mijn visie op godinnen belichten. Godinnen zijn voor mij archetypes waar je mee kan werken. Ik geloof dat elke godin in je zit, als ware als een set gebundelde eigenschappen die je kan aanroepen. Door je sterk in te leven in het verhaal van een god(in) kan je dit archetype – en de energie die daarmee vrijkomt – aanroepen. Wat een incompleet of eenzijdig belicht verhaal alleen maar nog gevaarlijker maakt.

Toch zie ik mensen er ondoordacht aan beginnen. Misschien logisch, want als je in een heftige situatie zit wil je deze natuurlijk oplossen. Anderzijds zie je ook mensen die hier al over nadenken, er angst voor hebben, maar overtuigd worden door deze verhalen. Terwijl juist deze angst terecht is. Dit primaire gevoel afkomstig uit je oerbrein – wat dient om jou te beschermen – heeft gewoon gelijk. Het heeft waarschijnlijk een boodschap als “Weet ik wel waar ik aan begin?”

Ik zeg absoluut niet dat werken met deze godinnen een slecht idee is, maar juist dat het beschikken over volledige informatie helpt een weloverwogen keuze te maken. Een waarbij je de belangrijkste waarschuwingssignalen die we als mens kunnen krijgen niet negeert. Wat ik zie is dat mensen springen naar het werken met een ‘donkere godin’ alsof het dé oplossing is. Ben je zwak? Dan ben je ineens sterk. Liet je over je heen lopen? Dan gebeurt je dit NOOIT meer.

Dit kan leiden tot het denken en handelen o.b.v. radicale overtuigingen. Platgeslagen is het alsof je i.p.v. je grens duidelijk gaat aangeven je heftig/agressief gaat reageren. Dan sla je wat mij betreft de plank volledig mis. Door deze radicale overtuigingen groei je niet als persoon. Je heelt je wonden niet en de kern van het probleem is niet opgelost, maar toch denken mensen genezen te zijn? Terwijl er in feite niet meer gebeurd dan het verruilen van het ene masker voor het ander. Er ontstaat slechts een nieuwe copingsmechanisme, een die maskeert dat je nog een probleem hebt.

Duisternis is niet slecht, maar het is nog steeds donker.Ik ben zo benieuwd hoe anderen dit zien. Wat zijn jullie ervaringen hiermee of valt dit alleen mij op? Ik lees graag jullie visies!